Gedicht van de maand door Erna Kagenaar: ‘Warme decembermaand’.

Warme decembermaand

Het is alweer december. De kerstbomen en lichtjes worden langzaam weer het beeld in vele huiskamers en tuinen. Het ging ineens zo snel. Er leek geen einde te komen aan de heerlijk, warme zomer, de hoge temperaturen, de strandwandelingen, de volle terrassen.

Daarom lijkt het nu een beetje tegenstijdig. Kerst, nu al? Het woord tegenstrijdig, blijft een beetje hangen. Warmte, lichtjes, familie, samenzijn, allemaal associaties, die we ergens hebben opgeslagen in ons brein, om een kerst waardevol te maken. Het is tegenstrijdig dat we “zomaar” mogen genieten, terwijl er zoveel mensen zijn die de kerst alleen zijn.

Alleen zijn is niet altijd, maar soms een (on)bewuste keuze. Oe, dat roept discussies op, ik zal het uitleggen. Een voorbeeld: Ik was bij het ontmoetingscentrum Munnekeweij, en sprak daar een lieve dame van 85 jaar. Alleen, ze is haar man verloren na een huwelijk van 58 jaar. Na twee jaar intense eenzaamheid, ging ze uiteindelijk toch naar het ontmoetingscentrum. Haar leven bloeit weer op, ze geniet van de sociale contacten en de dagen die ze daar is.

Het is een keuze, het loslaten van oordelen en stigma. Het is durven, de stoute schonen aan doen en gewoon een keer proberen. “Ik ben toch niet gek? Ik ben toch niet ziek? Ik ben toch niet dement? Ik ben toch niet alleen”? Allemaal oordeel en angst voor onbekend en mening van anderen.

Ja, zult u denken, lekker makkelijk praten. Klopt, daar ben ik me zeker van bewust tijdens dit schrijven. Toch ‘durf’ ik het te benoemen. Want als we nu eens alle angst om oordeel los kunnen laten, zullen we dan niet vrijer leven?

En dan is het alweer bijna kerst. De voedselbanken, Stichting Thuishuis, lichtjesdag, en zoveel meer mensen en organisaties, geven in deze maand extra aandacht.

Zullen we de warmte van de lange zomer vasthouden in onze harten? Ongeacht de kou buiten en de verwarming die lager staat? Zullen we dan omkijken naar elkaar, zonder enig oordeel? Zullen we dan delen, ontmoeten, lachen en huilen met elkaar? Zullen we allemaal gelijk zijn?

Hierbij een speciaal chapeau voor al die lieverds, die zich vrijwillig inzetten om op welke manier dan ook, belangeloos mensen bijstaan en helpen. Zij die letterlijk grenzeloos en met mededogen tijd maken voor een ander. Ik weet geen betere associatie met kerst, dan deze.

Wat een jaar, de zon bleef schijnen
We genoten als kinderen
Was het zorgelijk om klimaat?
Hoe dan ook, we lieten ons niet hinderen

Alsof het nooit genoeg is
We wennen aan bijzonderheden
We leven in sneltreinvaart
Nog niet zo lang geleden

Was het vrede in een land
Liepen die mensen nog hand in hand
Was er geen afscheid, angst, of kou
We omarmen en warmen ons aan licht

Zelfs de kleinste schijnsels
zijn het die duister tastbaar maken
Het is nooit helemaal donker in december
in eenzaamheid door kwijtraken

Als die lichtjes vuur ontbranden
Als er handen zijn, die grijpen
Als we elkaar begrijpen
is dat precies, de warmte die nodig is